Na aandachtig te hebben geluisterd, kom ik erachter dat meneer Janssen graag nog intiem wil zijn met zijn vrouw. Maar hij weet niet goed of dit hier wel kan en mag. Ik probeer meneer gerust te stellen. Dat deze vraag naar intimiteit en seksualiteit een hele normale vraag is. En dat hier niks stiekem hoeft, omdat hij hier thuis is. Ik geef aan dat ik graag meedenk hoe ze deze behoefte het beste kunnen vervullen. Meneer is zichtbaar opgelucht en voelt zich gehoord.

Vanuit het werken in de zorg doen wij ons best om iemand zich thuis te laten voelen. Maar een cliënt kan dit toch anders ervaren. Daarnaast lijkt het me een grote uitdaging voor de partner die op bezoek komt om zich vertrouwd en veilig genoeg te voelen om intiem te durven zijn. Daarom besluit ik om ook even apart met mevrouw Janssen in gesprek te gaan. Wat zijn haar wensen en behoeften hierin? Ik weet dat het voor partners lastig kan zijn om intiem te zijn met iemand die zoveel is veranderd ten opzichte van hoe je hem/haar vroeger kende.

De ziektebeelden die we bij cliënten zien, brengen ook veel gedragsveranderingen met zich mee. Voel je je als partner dan nog wel op dezelfde manier aangetrokken tot deze persoon? Na wat vervolggesprekken met dit echtpaar kom ik erachter dat ze vooral heel dicht bij elkaar willen zijn. Een koppelbed blijkt de ideale uitkomst.

Met een 'Niet storen-bordje' en goede afspraken met de zorg hebben we dit echtpaar kunnen ondersteunen. Ik realiseer me dat het bespreekbaar maken van vragen rond seksualiteit en intimiteit de enige manier is om cliënten hierin te ondersteunen. Intimiteit en seksualiteit horen bij het leven horen. Dit hoeft niet te stoppen bij een bepaalde leeftijd of in een zorgcentrum.